Co Woudsma zet ook in zijn vierde bundel de lezer regelmatig op het verkeerde been. Wat speelt zich af in de fantasie van de dichter, wat gebeurt er echt? Wat te denken van in bivakmuts gehulde mannen die een lichaam dragen, of van kinderen zonder handen en voeten? Woudsma geeft zijn dagelijkse belevenissen een eigen diepte. Vaak humoristisch, dan weer scherp, veelal melancholiek en met een nauwelijks ingehouden hunkering. Zijn poëzie laat de lezer beleven hoe het is om als observerend maar ook verlangend mens in de wereld te staan.

Net als in eerder werk staan in ‘Het geheugen van een huis’ de tijd en de vergankelijkheid centraal. In zeven in elkaar overlopende cycli beschrijft Fleur Bourgonje een uit elkaar vallende werkelijkheid: de samenhang tussen woning en bewoner wordt gesloopt. Ontreddering en ontheemding zijn het gevolg. Dichtbij – het eigen huis – en ver weg, waar oorlogen hele steden in puin leggen en de bewoners dwingen tot een nomadenbestaan. Voor de verjaagden ver weg is een stationshal, tenten of boot de vervangende woning. Voor de dichter is dat de taal. De taal als blijvend huis – en als tegenwicht tegen het geweld van geweer en moker.

Als je de diagnose kanker te horen krijgt, verandert je wereld. Zekerheden vallen weg en er komen heel veel vragen. Als alles anders bestaat uit negenentwintig gedichten met dit thema. De dichter heeft op onnavolgbare wijze niet alleen oog voor de grote, maar juist ook de kleine veranderingen in het leven na een moeilijk te accepteren diagnose. Moeilijke en mooie momenten, zwaarte en lichtheid, stilte en de lach van een kind, ergens op een gang. Herkenbaar en bemoedigend, niet alleen voor de zieke, maar ook voor zijn omgeving, familie en vrienden.

In de afgelopen twee decennia schreef Japin voor artiesten als Sara Kroos, Astrid Seriese, Paul de Leeuw en Karin Bloemen. Ook al veel eerder, op de Theaterschool, waar Arthur les had van Willem Wilmink, ontstonden talloze nummers, vaak gezongen door hemzelf. In 2009 won Arthur Japin voor zijn lied Nachtkaravaan de Annie M.G. Schmidtprijs. In deze bundel wordt een brede keuze uit Japins liedjes, aangevuld met enkele gedichten, nu voor de allereerste keer gepubliceerd. Een boek dat niet mag ontbreken in de boekenkast van zijn fans.

Poëziebundel van Utrechtse dichter. Zeer toegankelijke poëzie.In deze nieuwe bundel zijn vijftig gedichten opgenomen. Ze dansen mee op het koord waarop de dichter zijn evenwicht tracht te bewaren. In vier, soms met moeite te onderscheiden, afdelingen volgen de gedichten de long and winding road van Fred Penninga gedurende de afgelopen zes jaar. De pure stadspoëzie over Utrechtse gebeurtenissen. Het vrije vers met ruimte voor een scherpere blik of diepere gedachte. De gedichten-in-opdracht / voor-de-gelegenheid; soms verpakt in strakke versvormen als het sonnet, of de pantoum. Ze worden in de bundel voorzien van een korte, informatieve toelichting. Termen die vaak vallen zijn: kaleidoscopisch, klankrijk, ritmisch en treffend (geen woord Spaans). De poëzie blijft authentiek, persoonlijk-universeel en vóór alles eenvoudig van taal. Die ‘toegankelijkheid’ noemt de dichter zelf zijn handelsmerk. . . en daar heeft hij een punt!

'Stofloze afdruk' is een poëziebundel van Henry Sepers. In één van de onderdelen zijn elf foto's opgenomen.Henry Sepers (Den Haag, 1955) publiceerde zes romans, waaronder ‘De aanwezigheid van Lara’ (2018). Toen bij De Arbeiderspers in 2009 zijn poëziebundel ‘Baaierd’ verscheen, toonde Sepers zich ook een dichter van formaat. De tweede bundel ‘Spreekt de troubadour’ werd genomineerd voor de J.C. Bloem-poëzieprijs. ‘Stofloze afdruk’ bestaat uit zes delen, waarin ruimte en tijd elkaar versterken en bevechten. De bundel beweegt van platteland naar stad, van dingen naar mensen, en eindigt in een cyclus over rouw en verlies. In de bijzondere afdeling ‘Plaatsen’ gaan foto en tekst een dialoog met elkaar aan. In zijn nieuwe bundel laat Henry Sepers zien dat zijn dichterschap zich blijft ontwikkelen. Over eerder werk van Sepers: ‘Het thema van de terugkeer naar het voorbije en verlorene wordt hier (…) overtuigend uitgewerkt.’ Rob Molin in De Poëziekrant over Je zadelt een vlinder. ‘Er zijn niet veel dichters die zo onverstoorbaar hun eigen gang durven gaan als Henry Sepers.’ Juryrapport J.C. Bloem-poëzieprijs. ‘Maar ook nu nog (…) wordt door dichters getoond hoe levend de klassieken zijn en blijven. Ook Sepers pakt hier op wat anderen eerder oppakten, om het op te poetsen met geheel eigen doek en in geheel eigen licht de mythologie weer te laten glanzen.’ Thomas Möhlmann in Awater over Baaierd.